سکوت …

و دیگر هیچ نمی گویم …!

که این بزرگترین اعتراض دل من است

به تو …

سکوت را دوست دارم

به خاطر ابهت بی پایانش …

دوستش دارم بزرگیش را ، سکوتش را ، عظمتش را ، اُبهتش را ،

تنهاییش را ، حکمتش را ، صبرش را ، و بودنش عادتیست مثل نفس کشیدن !

خدا را میگویم …

خواهش میکنم برید ادامه مطلب

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

خواهش میکنم

خدایا

آنکه در تنهاترین تنهاییم تنهای تنهایم گذاشت

خواهشی دارم تو در تنهاترین تنهاییش تنهای تنهایش نذار

آب نریختم که برگردی

آب ریختم تا پاک شود...

 هر چه رد پای توست از زندگی ام

چه کسی می داند که تو در پیله ی تنهایی خود تنهایی

چه کسی می داند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی

پیله ات را بگشای تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایی

کفش هم که تنگ باشد...



زخــــمی مـی کند



وای به حال دل تنگ.

حس خوبیه

به خودت میای میبینی به کسی که رهات کرده و بدجور بهت ظلم کرده دیگه نه نیازی داری نه

احساسی ولی اون داره از بی تو بودن میمیره !

مغرور و خودشیفته نیستم

ولی یاد گرفتم که تو زندگیم

منت احدی رو نکشم

خداحافظ تو فرهنگ لغت من جوابش فقط یه کلمه است

"به سلامت"

همین....!!!

فقط بمان و سکوت کن!

تو را قسم به فرشتگان، به خدا...

بمان!

همین یک روز را ...

همین یک لحظه...

همین یک آه...

بمان!

بگذار زندگیم رنگ آرامش بگیرد...

بگذار روزهایم آبی شود...

بگذار اشک هایم برای بودنت ریخته شود...

بمان!

بمان که واژه هایم تو را طلب می کنند...

بمان که کلماتم تشنه تو هستند...

بمان!

فقط بمان با من

فقط یک دقیقه..

شهر از بالا زیباست

و آدم ها از دور جذاب

فاصله مناسب رو حفظ کنیم

تا دوست داشتنی بمونیم.....!

تکیه کن...

اما به شانه های کسی که

گر خوابت برد سرت را روی زمین نگذارد

ا

اشـــــــک چیــــست ؟

1 % آب

99% احســاس ...

لیوان از کابینت بردار

حالا بندازش زمین

شکست؟

اره!

حالا ازش معذرت خواهی کن

ببخشید لیوان که شکوندمت

مثل روز اولش شد؟

نه...!!

متوجه شدی؟

هنگامیکه دل کسی را شکستی ...

صدای شکستنش را به خاطر بسپار .....
.
.
تا هنگامیکه دلت را شکستند ,
.
رو به آسمان فریاد نزنی :

" خــــــــــــــــــــــــــدایا به کدامین گناه !!!!

من عقابی بودم که نگاه یک مار

سخت آزارم داد

بال بگشودم و سمتش رفتم

از زمینش کندم

به هوا آوردم

آخر عمرش بود که فریب چشمش، سخت جادویم کرد

در نوک یک قله، آشیانش دادم که همین دل رحمی، چه بروزم آورد

عشق، جادویم کرد

زهر خود بر من ریخت

از نوک قله زمین افتادم

تازه آمد یادم، من عقابی بودم بر فرازِ یک کوه

آشیانِ خود را به نگاهی دادم

از صدای گذر آب چنان می فهمم

تندتر از آب روان عمر گران میگذرد….

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست!

آنقدر سیر بخند که ندانی غم چیست! لحظه هایت بی غم…