من عقابی بودم که نگاه یک مار

سخت آزارم داد

بال بگشودم و سمتش رفتم

از زمینش کندم

به هوا آوردم

آخر عمرش بود که فریب چشمش، سخت جادویم کرد

در نوک یک قله، آشیانش دادم که همین دل رحمی، چه بروزم آورد

عشق، جادویم کرد

زهر خود بر من ریخت

از نوک قله زمین افتادم

تازه آمد یادم، من عقابی بودم بر فرازِ یک کوه

آشیانِ خود را به نگاهی دادم

از صدای گذر آب چنان می فهمم

تندتر از آب روان عمر گران میگذرد….

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست!

آنقدر سیر بخند که ندانی غم چیست! لحظه هایت بی غم…

قبل از اينکـﮧ بخواهے در مورد مـטּ قضاوت کنے

و مـטּ را نصيحت کنے در راه مـטּ قدم بزטּ ازخياباטּ ها،کوه ها

و دشت هايے گذر کـטּ کـﮧ مـטּ کردم اشکهايے بريز

کـﮧ مـטּ ريختم دردها و خوشے هاے مرا تجربـﮧ کـטּ

سال هايے را بگذراטּ کـﮧ مـטּ گذراندم روي سنگ هايے بلغز

کـﮧ مـטּ لغزيدم انطور کـﮧ مـטּ شکستم بشکـטּ

دوباره ودوباره بر پاخيز و مجددا در همان راه سخت قدم بزטּ

هماטּ طور کـﮧ مـטּ انجام دادم ...

بعد آטּ زماטּ مي توانے در مورد من قضاوت کنے و مـטּ را نصيحت کنے

ای فلک گر من نمی زادی اجاقت کور بود؟؟؟

من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود؟؟؟

من که باشم یا نباشم کار دنیا لنگ نیست

من بمانم یا بمیرم هیچ کس دل تنگ نیست!!!!!!!!..

کسی که نشسته است

همیشه خسته نیست

شاید 

جایی برای رفتن نداشته باشد ...

پیچک می شوم

وحشی !!

می پیچم

به پر و پای ثانیه هایت

تا حتی نتوانی

آنی

بی من

" بودن" را

زندگی کنی...!!!

دوست دارم بفهمم

 
کلاهی که سرم گذاشتی

 
از سر کی برداشتی ؟

شنيدنِ 
(هر جور راحتي!)
ميتونه از سيلي دردناكتر باشه!!

آنقدر

فريادهايم را

سکوت کرده ام

که اگر به چشمانم بنگريد

کر مي شويد...

خدایا...

بابت آن روز

که سرت داد کشیدم متاسفمـــــــــ...!!!

من عصبانی بودم

برای انسانی که تو میگفتی ارزشــــَش را ندارد

و مــــــــــن پا فشاری می کردم

اگه كسي رو دوس داري ...

نه براش ستاره باش نه آفتاب

چون هر دوشون مهمون زودگذرن !!!

براش" آسمون باش" كه هميشه بالاي سرش باشي

 دلم که میگیرد کودک میشوم

کفش هایم میشودتا به تا

اغوشی میخواهم که ارامم کند

عروسکی که همبازی دلتنگیهایم شود

وگلویی که بغض خفه اش نکند

بهانه گیر میشوم:

نق میزنم که این را میخواهم

ولی هیچکس نمیداند

که به جزتو هیچ نمیخواهم

ڪے بیـاید دسـتِ خَستگــے هـایمـ را بگیـرد ...

مــے خواهـمـ دور شَـومـ از ایـטּ آوارِ نـامــرئــےِ

دلــــتنگــے هـا ...

دلـــمـ پاییــز مــے خواهـد ...

پاییزے ڪـہ غمناڪ نبـاشد ... بوے نــاےِِ پالـتـو

هــاے نـَشـُـستــہ نـدهـد ...

بوے باران بدهد ....

دست دلـــمـ را بگیـر ...

نگــذار در پَـس ڪـوچــہ هــاے غُـربت بــے آینــہ

سرش گــرمِـ بـازے بـا سایــہ اش

شَود ...

فَقـط دلـــمـ بوے بـاراטּ نمــے خواهد ...

خودِ بـاراטּ را مــے خواهم ... حُضـورش را ...

دستـاטּِ سـردِ نمنـاڪش را ...

خَشکــے ایـטּ تابسـتــان برایـمـ مَـرگبـار شُـده ...

لبـاטּِ تــرڪـــــــــ خـورده امـ ناے واژه چینــے نَـدا

با همه‌ی بی سر و سامانی‌ام 

باز به دنبال پریشانی‌ام 

طاقت فرسودگی‌ام هیچ نیست 

در پی ویران شدنی آنی‌ام 

آمده‌ام بلکه نگاهم کنی 

عاشق آن لحظه‌ی طوفانی‌ام 

دلخوش گرمای کسی نیستم 

آمده‌ام تا تو بسوزانی‌ام 

آمده‌ام با عطش سال‌ها 

تا تو کمی عشق بنوشانی‌ام 

ماهی برگشته ز دریا شدم 

تا تو بگیری و بمیرانی‌ام 

خوب‌ترین حادثه می‌دانمت 

خوب‌ترین حادثه می‌دانی‌ام؟ 

حرف بزن ابر مرا باز کن

 
دیر زمانی است که بارانی‌ام

حرف بزن، حرف بزن، سال‌هاست 

تشنه‌ی یک صحبت طولانی‌ام 

ها به کجا میکشی‌ام خوب من؟ 

ها نکشانی به پشیمانی‌ام!

در نوشته هایم.در خیالم.در دنیایم همه جا هستی!

تنها جایی که باید باشی و ندارمت کنارم است..

شایـد تـِـِـِـِنـها کسے نیستم کـﮧ دوستت دارمْـ ـ

امــا

کسے هستـم

کـﮧ تنهـــ ـا { تــو } را دوست دارم

.

.

.

تنهـا تــو را

بغضهایم رابه آسمان سپرده ام. . .

خدابه خیرکندباران امشب را. . .!!!

و عمر، شیشه ی عطر است!

پس نمی ماند

پرنده تا به ابد در قفس نمی ماند

مگو که خاطرت از حرف من مکدر شد

که روی آینه جای نفس نمی ماند!

عزیزم حتے دیگر نمیخواهم آرزویت باشم…

آرزو میڪنم

“او”

آرزوے تو باشد
و

آرزوی او…

“دیگرے”…

بگین بباره بارون دلم هواشو کرده

بگین تموم شدم من, بگین که بر نگرده

بهش بگین شکستم, بهش بگین بریدم

نه اون به من رسید و نه من به اون رسیدم!

نبودی بی تو پنهان گریه کردم

 تو را دیدم و خندان گریه کردم

برای اینکه اشکهایم را نبینی

 نشستم زیر باران گریه کردم

شقایق گفت :با خنده نه بیمارم، نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت

شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری

به جان دلبرش افتاده بود-اما-

طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد

ازآن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را و

بسوزانند

شود مرهم

برای دلبرش آندم

شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده

و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه

به روی من

بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و

به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هرلحظه سر را

رو به بالاها

تشکر از خدا می کرد

پس از چندی

هوا چون کورۀ آتش زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست

به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز

دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست خودش هم تشنه بود اما!!

نمی فهمید حالش را چنان می رفت و

من در دست اوبودم

وحالامن تمام هست اوبودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب،نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت

که ناگه

روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد

دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه -

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت

زهم بشکافت

اما ! آه

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را

به من می دادو بر لب های او فریاد

بمان ای گل

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل

ومن ماندم

نشان عشق و شیدایی

و با این رنگ و زیبایی

و نام من شقایق شد

گل همیشه عاشق شد

ای کاش گل بودی و من از باغ ها می چیدمت

  یا که طلوع بودی و از پنجره می دیدمت

 ای کاش چشمانت ضریحی داشت چون رنگین کمان

تا هر وقت باران میگرفت از دور می بوسیدمت