شقایق گفت :با خنده نه بیمارم، نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت

شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری

به جان دلبرش افتاده بود-اما-

طبیبان گفته بودندش

اگر یک شاخه گل آرد

ازآن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را و

بسوزانند

شود مرهم

برای دلبرش آندم

شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را به دنبال گلش بوده

و یک دم هم نیاسوده که افتاد چشم او ناگه

به روی من

بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد و

به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هرلحظه سر را

رو به بالاها

تشکر از خدا می کرد

پس از چندی

هوا چون کورۀ آتش زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست

به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز

دوایی نیست

واز این گل که جایی نیست خودش هم تشنه بود اما!!

نمی فهمید حالش را چنان می رفت و

من در دست اوبودم

وحالامن تمام هست اوبودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب،نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت

که ناگه

روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد

دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه -

مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت

زهم بشکافت

اما ! آه

صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را

به من می دادو بر لب های او فریاد

بمان ای گل

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل

ومن ماندم

نشان عشق و شیدایی

و با این رنگ و زیبایی

و نام من شقایق شد

گل همیشه عاشق شد

ای کاش گل بودی و من از باغ ها می چیدمت

  یا که طلوع بودی و از پنجره می دیدمت

 ای کاش چشمانت ضریحی داشت چون رنگین کمان

تا هر وقت باران میگرفت از دور می بوسیدمت

سیاه ، سفید ، خاکستری ، بنفش من هیچکدامم

من خسته از رنگ و سنگ و ننگ های زمانه ام

من چشم هایم را شسته ام از رنگ و ریا

که اگر عاشق بودم این همه ، من ، کلامم را اشغال نمیکرد

من عاشقی بلد نیستم

زندگی قافیه ی باران است

من اگر پاییزم و درختان امیدم

 همه بی برگ شدن و تو بهاری

  وبه اندازه باران خدا زیبائی

هر روز می پرسی که :آیا دوستــم داری؟

من ،جای پاسخ بر نگاهت خیره می مـانم

تو در نگاه من ، چه می خوانی، نمی دانم

اما به جای من تو پاسخ می دهی آری !

من «دوستـت دارم» را

پیوسته در چشم تو می خوانم

ناگفته ، می دانم

من ، آنچه را احساس باید کرد

   یا از نگـــاه دوست باید خواند 

هرگز نمی پرسم

هرگز نمی پرسم که : آیا دوستم داری

قلب من و چشم تو می گوید به من : آری !

قبله گوهرسو که خواهی باش.

باتوداردگفتگو شوریده مستی.

مستم و دانم که هستم من

ای همه هستی زمن ایاتوهم هستی؟