احساس می کنم که پیش از این تو را

در خواب دیده ام 

در خواب های من

زن ها فرشته اند

احساس می کنم که پیش از این تو را


در قاب دیده ام

در قاب های من
 
زن ها به شکل شعر

زن ها نوشته اند


احساس می کنم که

پیش از این تو را
در آب دیده ام

وقتی که عکس ماه

بر آب بوده است

احساس می کنم

احساس می کنم
احساس می کنم

احساس کار چیست
کار دل است ، نیست ؟

شاید که پیش از این

ای دوست ، در دلم

در خواب بوده ای

در قاب بوده ای

در آب بوده ای

هر جا که بوده ای

"جای خودت بمان




احسان پرسا

آسمان قلب من ابری است باران می زند

شُرشَرش بر گونه های برگ گلدان می زند

عاشقی که راه پیش و پس برایش بسته است

ساز برمی دارد و در کنج زندان می زند

از دعا دل کنده و از بوسه ها رنجیده است

با تبرزین گُنه از بُن به ایمان می زند

باد وقتی از تو می رنجد به خود می پیچد و

گرد خواهد شد، و می غرد، و طوفان می زند

بهترینِ واژه ها درد است

وقتی عشق نیست

بدترینِ لحظه ها:

وقتی که باران می زند

گیج و منگِ خاطراتِ روزهایِ رفته ام

سیلی ای بر صورتم برفِ زمستان می زند

آخرِ خط تلخ تر از ابتدای قصه است

دست در دستِ غریبه.... تیغ بر جان می زند

صلاح الدین حسین پناهی

لبت راز من و بوسه کلید فتح این راز است

بپوشان راز را بر دیگران و باز کن با من

نزن پَر، پرگشودن نقطه ی آغاز زندان است

قفس زیبا ترین جای جهان! هم با تو هم با من

لباست را ز تن بیرون کشیده گردبادی تند

سراپا چشم هستم، خیره ام..... محو تماشا من

وعصیان از رگانت ذره ذره می چکد آدم

تو کردی معصیت، اما شدم رسوایِ دنیا من

ریاضی

درس

فکر تو مهم تر از همه اینهاست

معلم دادزد: بیرون! ببخشید .... باز آقا من؟

اگر من نقطه ی ضرب الاجل هستم پشیمانم

به بازی میگرفتم سالهایِ سال دنیا من

رکب خوردم من از دنیا و تو، از چشم و دستانت

و مثلِ رود گریان می روم تا عمقِ دنیا من

صلاح الدین حسین پناهی

به سویت آمدم با قامتی خم                 

   تو هستی بر دلی غمدیده مرهم                 

بهارم را به یغما برده پاییز                

زمستانم و می بارم دمادم                    

من آن جا مانده ای از کاروانم             

که هر سو می روم بی آشیانم             

منم چون قایقی پارو شکسته                

که ویران کرده دنیا بادبانم                 

در این طوفان حبابی روی آبم             

بیابانی شکوفا از سرابم                     

دلم قندیل می بندد در این شهر              

هوایی بی نصیب از آفتابم                   

من از تصویر فردا در فرارم              

چون از دیروز هایم بی قرارم             

          مرا دریاب در این بی کسی ها                       

که من امروز جانی خسته دارم    

     فاطمه طاهریان