نا امید نیستم

دیر یا زود

عاشقانه هایم را باور خواهی کرد

روزی که برای اولین بار تو را ببوسم

و تو برای اولین بار کشف کنی

مردی که زندگی اش را

شعر و سیگار گرفته است

حتمن عاشق است

که بوسه هایش

عطر بهار نارنج می دهد.

"بهرام محمودی"

ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗـــﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣـــﻦ

ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣـــﺎ

ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟

ﻧﻪ ﮔﻠﻲ

ﻧﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻱ

ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺧﺘﻲ

ﻓﻘﻂ

ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ

ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ

ﺷﻬﺮﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ ...

"هانی محمدی"

همیشه

به انتهای گریه که می رسم

صدای ساده ی فروغ از نهایت شب را می شنوم

صدای غروب غزال ها را

صدای بوق بوق نبودن تو را در تلفن

آرام تر که شدم

شعری از دفاتر دریا می خوانم

و به انعکاس صدایم در آیینه اتاق

خیره میشوم

در برودت این همه حیرت

کجا مانده یی آخر ؟

احساس می کنم که پیش از این تو را

در خواب دیده ام 

در خواب های من

زن ها فرشته اند

احساس می کنم که پیش از این تو را


در قاب دیده ام

در قاب های من
 
زن ها به شکل شعر

زن ها نوشته اند


احساس می کنم که

پیش از این تو را
در آب دیده ام

وقتی که عکس ماه

بر آب بوده است

احساس می کنم

احساس می کنم
احساس می کنم

احساس کار چیست
کار دل است ، نیست ؟

شاید که پیش از این

ای دوست ، در دلم

در خواب بوده ای

در قاب بوده ای

در آب بوده ای

هر جا که بوده ای

"جای خودت بمان




احسان پرسا

آسمان قلب من ابری است باران می زند

شُرشَرش بر گونه های برگ گلدان می زند

عاشقی که راه پیش و پس برایش بسته است

ساز برمی دارد و در کنج زندان می زند

از دعا دل کنده و از بوسه ها رنجیده است

با تبرزین گُنه از بُن به ایمان می زند

باد وقتی از تو می رنجد به خود می پیچد و

گرد خواهد شد، و می غرد، و طوفان می زند

بهترینِ واژه ها درد است

وقتی عشق نیست

بدترینِ لحظه ها:

وقتی که باران می زند

گیج و منگِ خاطراتِ روزهایِ رفته ام

سیلی ای بر صورتم برفِ زمستان می زند

آخرِ خط تلخ تر از ابتدای قصه است

دست در دستِ غریبه.... تیغ بر جان می زند

صلاح الدین حسین پناهی

لبت راز من و بوسه کلید فتح این راز است

بپوشان راز را بر دیگران و باز کن با من

نزن پَر، پرگشودن نقطه ی آغاز زندان است

قفس زیبا ترین جای جهان! هم با تو هم با من

لباست را ز تن بیرون کشیده گردبادی تند

سراپا چشم هستم، خیره ام..... محو تماشا من

وعصیان از رگانت ذره ذره می چکد آدم

تو کردی معصیت، اما شدم رسوایِ دنیا من

ریاضی

درس

فکر تو مهم تر از همه اینهاست

معلم دادزد: بیرون! ببخشید .... باز آقا من؟

اگر من نقطه ی ضرب الاجل هستم پشیمانم

به بازی میگرفتم سالهایِ سال دنیا من

رکب خوردم من از دنیا و تو، از چشم و دستانت

و مثلِ رود گریان می روم تا عمقِ دنیا من

صلاح الدین حسین پناهی

به سویت آمدم با قامتی خم                 

   تو هستی بر دلی غمدیده مرهم                 

بهارم را به یغما برده پاییز                

زمستانم و می بارم دمادم                    

من آن جا مانده ای از کاروانم             

که هر سو می روم بی آشیانم             

منم چون قایقی پارو شکسته                

که ویران کرده دنیا بادبانم                 

در این طوفان حبابی روی آبم             

بیابانی شکوفا از سرابم                     

دلم قندیل می بندد در این شهر              

هوایی بی نصیب از آفتابم                   

من از تصویر فردا در فرارم              

چون از دیروز هایم بی قرارم             

          مرا دریاب در این بی کسی ها                       

که من امروز جانی خسته دارم    

     فاطمه طاهریان  

آری! هوا خوش است و غزل خيز در بهار

باريده است خنده يکريز در بهار

از باد نوبهار - حديث است - تن مپوش

بايد دريد جامه پرهيز در بهار !

اما خدا نياورد آن روز را که آه ...

گيرد دلي بهانه پاييز در بهار

بی دید و بازدید تو تبریک عید چیست ؟

چندین دروغ مصلحت‌آمیز در بهار

با ديدنم پر از عرق شرم مي‌شوند

گل‌هاي شادکام دل‌انگيز در بهار

مي‌بينم ای شکوفه که خون مي‌شود دلت

از شاخه انار مي‌آويز در بهار ...
.
{ محمدمهدی سیار }

سال نو مبارک

من صبورم اما

به خدا دست خودم نيست اگرمي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را

به غم غربت چشمان خودم ميبندم

من صبورم اما

چه قدَر با همه ي عاشقي ام محزونم

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما

بي دليل از قفس كهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي رنگ غروب

و چراغي كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما

آه ، اين بغض گران

صبر چه مي داند چيست

حميد مصدق

لا به لای ساز نفسهایت ، پنهان می شوم

اشک می شوم ! تا بمانم … تا نرانی مرا …!

من ” آه ” می کشم و تو ” انگ ” می زنی!

و این غم انگیز ترین ” آهنگ ” دنیاست…!

هر شب

پشت پلک های بسته بستر چشمانم ،

برای دلم

خیالی گرم می بافم

و در آغوش عطرِ حضورت

خیس اشک می شوم

چه می دانی !!! در دل جائی هست

که در آن ؛ به ناگاه ...

غریبه ای آشنا حضور می یابد

عشق را دلبسته تر می شوی !

تنها به دوست داشتن آرامی ... اما

گاهی باید در اوج نیاز ، نخواست ..

گاهی برای بودن ، باید محو شد ! باید نیست شد !

گاهی برای بودن ؛ باید نبود !

گاهی کسی که عاشق می شود

از جهان هم باید رانده شود ...!

من

روز خویش را

با آفتاب روی تو ...

کز مشرق خیال دمیده است ،

آغاز می کنم !!

من

با تو می نویسم و می خوانم ؛

من

با تو راه می روم و حرف می زنم ؛

و ز شوق این محال

که دستم به دست توست ،

من

جای راه رفتن ...

پرواز می کنم !!

آن لحظه ها که مات ...

در انزوای خویش

یا در میان جمع ،

خاموش می نشینم ؛

موسیقی نگاه تو را گوش می کنم !

گاهی میان مردم ...

در ازدحام شهر ...

غیر از تو هرچه هست

فراموش می کنم ... !!!

تماشایی ترین تصویر دنیا می شوی گاهی

دلم می پاشد از هم بس که زیبا می شوی گاهی

حضور گاه گاهت بازی خورشید با ابر است

که پنهان می شوی گاهی و پیدا می شوی گاهی

به ما تا می رسی کج می کنی یکباره راهت را

ز ناچاری ست گر همصحبت ما می شوی گاهی

دلت پاک است اما با تمام سادگی هایت

به قصد عاشق آزاری معما می شوی گاهی

تو را از سرخی سیب غزل هایم گریزی نیست

تو هم مانند حوا زود اغوا می شوی گاهی

گاهی چقدر حرف دلم را نمی زنم

سر می کشم به ذهن کسی که خودِ منم

زل می زنم به رهگذرانی که رفته اند

به خواب کوچه ای که پر است از نبودنم

رو به خودم نشسته ام و کفش های من

هی جفت می شوند به سمت نرفتنم

بارانی ام به خانه می آید بدون من

هر روز/تا بفهمم/ یخ می زند تنم

تا ذره ذره کوه شوم در مسیر باد

آن وقت برف های جهان شال گردنم

من سایه ی غروب که در فکر شب شدن

بر ریل های یخ زده ی راه آهنم

این چندمین شب است که من دفن می شوم؟!

رو به خودم/ به سمت منی که فقط منم

گاهی درست مثل خودم راه می روم

گاهی درست مثل خودم حرف می زنم 

پیمان سلیمانی

نزدیک صبح بود : خدا بر زمین چکید

و فصل سرخ رویش انسان فرا رسید

دروازه های روز به تدریج  وا شدند

وقطره قطره روی زمین زندگی چکید

هر قطره آدمی شد و لغزید روی خاک

هر قطره بنده ای شد و به گوشه ای خزید

هر کس به گونه ای به وجود آمد از خودش

رنگ یکی سیاه  و رنگ یکی سفید

 *** 

من ایستاده بودم و چشمان خیس شهر

هر لحظه انتظار تو را داشت می کشید

که تو نیامدی  و مرا باز شب گرفت

که تو نیامدی  و مرا مرگ می وزید

من آرزو شدم که بیاید کسی که نیست!

اما چقدرگمشده  ی من نمی رسید

باران گرفت ... و اتوبان خیس مرگ شد

بارن گرفت و بغض زمین را کسی ندید

این زندگی چقدر حقیراست و بی فروغ!

وقتی قرارنیست بیاید در آن امید

دلگیرم از وجود خودم بی حضور تو!

دلگیرم از کسی که مرا بی تو آفرید

پیمان سلیمانی

  ای روح تو به وسعت مفهوم آفتاب

ای تو مسیر هر شب باریدن شهاب !

گل های سرخ باغچه ، محو تو می شوند

وقتی که شکفته می شوی از سمت آفتاب

وقتی طلوع می کنی از دور دست صبح

کوه از شکوه قامت تو می شود مذاب

وقتی که پلک می زنی ای معنی امید

می ریزد از نگاه تو ، دریایی از شراب

سوگند می خورم به تمام مقدسات

به ابرها ، به آینه ، به آسمان ، به آب

تنها به شوق دیدن تو زنده مانده ام

من فکر می کنم به تو حتی میان خواب

تو رفتی و بدون تو پائیز می شود

تو رفتی و بدون تو می بارد اضطراب

بعد از تو مرگ و فاجعه می روید از زمین

بعد از تو ، قصر خاطره ها می شود خراب

این پرسش همیشه و این جاده های دور

این ذهن های خسته وامانده از جواب

برگرد ای تبسم آبی آسمان !

تنهاترین نتیجه هر بار انتخاب !

پیمان سلیمانی

بوی تو در خانه می پیچد که شاعر می شوم

عشق می پوشم برای بوسه حاضر می شوم

روسری تا از سرت سر می خورد شب می شود

آه وقتی شب شود ، آسوده خاطر می شوم

خانم عکاس باشی خانه را تاریک کن

تا شما لب تر کنی من زود ظاهر می شوم

اصلا امشب مثل دریا باش ، دریا که شدی

کشتیِ پهلو گرفته در بنادر می شوم

گرچه من در صنعت کوزه گری نا پخته ام

تو میانش را به من بسپار ، ماهر می شوم

هر نگاه چپ به چشمان تو حکمش با من است

چشمشان را می کشم از کاسه ( نادر ) می شوم

مادرم عمریست می گوید به من مارکوپلو

تو اگر قصد سفر کردی مسافر می شوم

عمران میری

برق چشم تو به هر بت بخورد ، می شکند

چه کسی دیده بتی ، با هنر بت شکنی ...؟

عمران میری

بی قرارم ،نه قراری که قرارم بشوی

من مسافر شوم و سوت قطارم بشوی

می شود ساده بیایی و فقط بگذری و...

زن اسطوره ای ایل و تبارم بشوی

ساده تر ،این که تو از دور به من زل بزنی

((دارِ)) من را ببری دار و ندارم بشوی

مرگ بر هر چه به جز اسم تو در زندگی ام

این که اشکال ندارد تو ((شعارم)) بشوی

مرگ خوب است به شرطی که تو فرمان بدهی

من انالحق بزنم، چوبه ی دارم بشوی

عاشقت بودم و از درد به خود پیچیدم

ذوالفنونی که نشد سوز ستارم بشوی

آخرش رفتی و من هم که زمین گیر شدم

خواستی آنچه که من دوست ندارم بشوی

عمران میری

قحطی ِبوسه ی تب دار است و باران نیست هست ؟
ردِ لبهایِ تو دیگر روی فنجان نیست هست ؟

عطر تو پیچیده در شهری که در آن نیستی
باد می اید ولی موی پریشان نیست ، هست ؟

آمدم کاشان که با تو زندگی را سر کنم
بی تو دیگر شهر رویاهایم کاشان نیست ، هست ؟

آنچه پنهان کرده ام پشت نگاهم سالها...
از خدا پنهان ولی از تو که پنهان نیست،هست ؟

خانه یخبندان،سَرم یخ،دستهایم یخ زده
چهار فصل زندگی درمن زمستان نیست ؟ هست

خوب دقت کن به تدریجی ترین پرواز روح
این که دارد می رود از دست "عمران" نیست هست.

عمران میری

وسط یک خرابه­‌ی بی­‌مرز، شوت محکم به قوطی «رانی»

آن طرف زیر چند مرد جوان، جیغ یک بچّه­‌ی دبستانی

جفت­‌گیری سوسک­‌ها با موش، بالشی را گرفته در آغوش

در کنار بخاری خاموش، گریه توی شبی زمستانی

دلخوشی به کبوتری بادی، فکر یک رأی تا شب شادی

شعر گفتن برای آزادی، پشت تبلیغ­‌های «روحانی»

وسط رقص با دو تا دختر، گریه با خاطرات چند نفر

خوردن پیک اوّل و آخر، نوش با یاد چند زندانی

روی مرز ندیدن و دیدن، بمب در انتظار ترکیدن

دور خود تا همیشه چرخیدن، فکر کردن به خطّ پایانی

نه! به یک اسم توی خاطره­‌ها! روزها گریه­‌ی پیشمانی

ماه‌ها گریه­‌ی پشیمانی، سال­‌ها گریه­‌ی پشیمانی

از معانی شادی و غم‌ها، از جهان بزرگ آدم­‌ها

واقعاً هیچ­‌چی نمی‌فهمی، واقعاً هیچ‌چی نمی‌­دانی

بی­‌تفاوت شبیه یک حشره، می‌­روی توی تخت یک نفره

وسط روزنامه‌ها خبر ِ انقراض ِ پلنگ ِ ایرانی !

از : سیدمهدی موسوی

ﺗﯿﺰﯼ ﮔﻮﺷﻪﻫﺎﯼ ﺍﺑﺮﻭﯾﺖ

ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻗﺸﻨﮓ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ

ﺁﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﺟﺮﺍﺟﻮﯾﺖ

ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﺍﻟﻨﮕﻮﯾﺖ

ﺁﺧﺮﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺳﺘﻢ

ﻧﺎﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻨﺖ

ﻃﺮﺡ ﺁﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭼﯿﻨﺖ

« ﻫـ » ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﭘﻼﮎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ

ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺩﺭ ﺗﻠﻔﻆ ﺷﯿﻨﺖ

ﺁﺧﺮﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺳﺘﻢ

ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺖ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺷﺐ ﺗﻮﺳﺖ

ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯼ ﻏﺒﻐﺐ ﺗﻮﺳﺖ

ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﻣﺬﻫﺐ ﺗﻮﺳﺖ

ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐ ﺗﻮﺳﺖ

ﺁﺧﺮﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺳﺘﻢ

ﺷﺮﻡ ﺩﺭ ﻟﺮﺯﺵ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮ و

ﺑﺮﻕ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﻃﻼﯼ ﺗﻮ و 

ﺗﻖّ ﻭ ﺗﻖِّ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ و

ﻧﺎﺯ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺍﺩﺍﯼ ﺗﻮ و ...

ﺁﺧﺮﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺳﺘﻢ

ﺣﺎﻝ ﭘﺮ ﺭﻣﺰ ﻭ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼ

ﺍﺧﻢ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﺭﻫﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼ

ﭘﺸﺖ ﺁﺭﺍﻣﺸﺖ ﻏﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼ

ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺩﺍﺭﯼ

ﺁﺧﺮﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺩﺳﺘﻢ

ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﺭﻩﺍﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ

ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﻣﺪﯾﻮﻥ

ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺮﺩﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻣﺠﻨﻮﻥ

ﺩﯾﺪﯼ ﺁﺧﺮ ...! ﻧﮕﻔﺘﻤﺖ ﺧﺎﺗﻮﻥ!

ﺁﺧﺮﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﯽ ﺩﺳﺘﻢ

از : قاسم صرافان

تو هیتلری

با چشم‌های نازی‌ات

 به همه حمله کردی

 جز منی که آریایی بودم

                                                        صابر ساده